Jak leczyć trądzik torbielowaty?

jak leczyć trądzik torbielowaty

Infekcja trądzikowa wymaga szybkiego i zdecydowanego leczenia – zbyt długo utrzymujące się objawy zakażenia mogą doprowadzić do poważnego uszkodzenia kondycji skóry. Trądzik torbielowaty jest jedną z chorób dermatologicznych, która charakteryzuje się uciążliwymi i bolesnymi symptomami. Jak sobie radzić z tym problemem?

 

Czym jest trądzik torbielowaty? Przyczyny i objawy

 

Mianem trądziku torbielowatego określa się jedną z form choroby trądzikowej, która polega na przesadnym wydzielaniu sebum (łoju) przy równoczesnym rogowaceniu naskórka. Efektem tego jest zapychanie (blokowanie) kanałów łojowych, co skutkuje rozwojem stanu zapalnego. Niejednokrotnie w trakcie trądziku dochodzi do pojawienia się bakterii, które powodują rozwój infekcji. Skutkiem długotrwale utrzymujących się zmian trądzikowych i braku odpowiedniego postępowania jest powstawanie nieestetycznych blizn.

Charakterystyczną cechą trądziku torbielowatego jest powstawanie widocznych zmian w postaci grudek, guzków i torbieli, które są otoczone czerwoną obwódką oraz wypełnione biało-żółtawą ropą. Wykwity charakteryzuje duża tkliwość, co sprawia, że stanowią przyczynę silnych dolegliwości bólowych. Guzki i torbiele trądzikowe zwykle występują na skórze twarzy – jednak równie często mogą rozwijać się w okolicach pach i pośladków.

Trądzik torbielowaty jest chorobą dotykającą przeważnie chłopców w okresie dojrzewania i młodych mężczyzn. Powodem tego jest fakt, że główną przyczyną występowania torbieli są nieprawidłowości hormonalne związane z androgenami. Nieco rzadziej stanowi następstwo niewłaściwego odżywiania, przesadnego stres czy nieodpowiedniej higieny i pielęgnacji skóry. Ponadto warto dodać, że w wielu przypadkach trądzik torbielowaty może być prezentem rodziców – część osób nabywa genetycznie wrodzoną skłonność do skóry trądzikowej.

 

Leczenie trądziku torbielowatego – czego warto użyć?

 

W większości przypadków zmian trądzikowych ze współtowarzyszącymi torbielami leczenie przebiega pod nadzorem dermatologa, zwłaszcza jeżeli terapia na własną rękę np. przy użyciu nadtlenku benzoilu lub przy pomocy preparatów na bazie ziół, witamin i minerałów (m.in. czerwona koniczyna, cynk, witamina A, biotyna lub niacyna) nie przyniosło pożądanych rezultatów.

Co wobec tego warto wykorzystać w celu skutecznego wyleczenia trądziku grudkowo-torbielowatego?

  • Antybiotyki zawierające tetracyklinę – niszczą bakterie potęgujące rozwój torbieli, a z czasem wspomagają poprawę cery
  • Retinoidy (izotretionina) – przeciwdziałają bakteriom, normalizują produkcję sebum oraz ograniczają rozwój stanu zapalnego
  • Preparaty antykoncepcyjne – terapia antyandrogenowa stanowi jedną z form leczenia przyczynowego

Ponadto nic nie stoi na przeszkodzie, aby wspomniane środki wspomagać za pomocą innych preparatów. Wśród nich można wymienić m.in. specjalnie kosmetyki pielęgnacyjne do skóry trądzikowej (np. zawierające kozie mleko), maść ichtiolową i nagietkową oraz rozmaite mieszanki ziołowe w postaci herbat, które są bogate w witaminy i antyoksydanty (np. skrzyp, bratek, hibiskus, dzika róża, liście poziomki, pokrzywa, łopian). Warto też wspomnieć, że stosowanie leków przeciwbólowych i zmniejsza bólu pochodzącego od występujących grudek!

W skrajnych przypadkach, gdy powyższe metody zawodzą, niezbędna jest konsultacja z chirurgiem – lekarz pozbywa się występujących cyst przy pomocy skalpela, co stanowi jedyną skuteczną metodę w usunięciu nagromadzonego płynu infekcyjnego i udrożnienia zatkanych gruczołów.

 

Bibliografia:

  1. Zaenglein AL. „Acne vulgaris.” New England Journal of Medicine 2018, 379(14): 1343-1352.
  2. Webster GF., Rawling A. Trądzik – diagnostyka i leczenie, Wydawnictwo Czelej, Lublin 2009.
  3. Czarnota A. „Retinoidy. „Mechanizm działania, właściwości oraz zakres stosowania w dermatologii i kosmetologii.” Kosmetologia Estetyczna 2018, 4(7): 371-376.
  4. Kaszzuba A., Kisiel K., Uczniak S. „Izotretionina doustna w leczzeniu różnych odmian klinicznych trądziku pospolitego.” Forum Medycyny Rodzinnej 2009, 3(4): 257-265.